پایان نامه بررسی تیتر آنتی بادی حاصل از واکسن Tri-Reo در فارم های مادر گوشتی بروش ELISA
فهرست محتوا
چکیده:
هدف: بیماری ناشی از رئوویروسهای پرندگان از بیماریهای مهم اقتصادی در صنعت طیور میباشد، که در طیور گوشتی و بخصوص طیور مادر گوشتی موجب افزایش تلفات و موارد حذفی، آرتریت، تنوسینوویت و کاهش عملکرد و کاهش کیفیت تخم مرغ میگردد.
مواد و روش کار: در مطالعه حاضر تعداد پنج فارم مادر گوشتی که از نظر شرایط مدیریتی، تغذیهای و بهداشتی دارای شرایط مشابهی بودند انتخاب گردیدند و در آنها دو بار از واکسن کشته Tri-Reo استفاده گردید. جهت بررسی تغییرات تیتر آنتیبادی از آزمایش الایزا استفاده گردید. جهت ارزیابی تاثیرات واکسن مصرفی قبل از تجویز واکسن و در هفته 4 و 8 بعد از تزریق واکسن و در سن 42 هفتگی از آزمایش الایزا استفاده گردید. جهت بررسی تأثیر واکسن بر افزایش تیتر آنتی بادی قبل و بعد از واکسیناسیون از آزمون t جفت نمونهای استفاده بعمل آمد
نتایج و بحث: نتایج مطالعه نشان داد که پس از تجویز واکسن تیتر آنتیبادی بطور بسیار معنیداری افزایش پیدا کرد (p<0.01). همچنین عیار آنتیبادی چهار هفته پس از تزریق واکسن 304/719±96/22487، هشت هفته پس از واکسیناسیون 236/579±64/24551، و در سن 42 هفتگی 876/447±20/18642 بود که نشان دهنده حفظ میزان آنتیبادی در طی دوره تولید میباشد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تجویز دو نوبت واکسن کشته رئوویروس Tri-Reo تیتر حفاظتی مناسبی در آزمایش الایزا ایجاد مینماید که میتواند علاوه بر حفاظت گلههای مادر گوشتی، نتاج این گلهها را نیز از علائم ناشی از رئوویروس حفاظت نماید.
کلمات کلیدی: رئوویروس پرندگان، گلههای مادر گوشتی، الایزا، واکسیناسیون کشته
فهرست مطالب
- فصل اول : مقدمه. 1
- 1-1- مقدمه. 1
- 1-2- آرتریت ویروسی.. 2
- 1-2-1- تاریخچه. 3
- 1-2-2- اپیدمیولوژی و شیوع. 4
- 1-2-3- اتیولوژی… 4
- 1-3- دسته بندی سویه های رئوویروس…. 6
- 1-3-1- کشت آزمایشگاهی رئوویروس…. 6
- 1-3-2- پاتوژنسیته. 7
- 1-3-3- ارتباط رئوویروس با سن میزبان.. 9
- 1-4- انتقال.. 9
- 1-5- دوره کمون : 10
- 1-6- علائم : 11
- 1-6-1- علائم کالبدگشایی: 12
- 1-6-2- هیستوپاتولوژی : 13
- 1-7- ایمنی.. 13
- 1-8- تشخیص : 14
- 1-9- سرولوژی… 15
- 1-10- کنترل و پیشگیری… 16
- فصل دوم : روش تحقیق.. 18
- 2-1- روش تحقیق.. 18
- 2-1-1-برنامه واکسیناسیون.. 19
- 2-2-آزمایش ELISA 19
- فصل سوم: نتایج.. 22
- 3-1- نتایج حاصل از بررسی عیار آنتی بادی قبل از واکسیناسیون در 5 فارم مورد مطالعه: 22
- 3-2- نتایج حاصل از بررسی عیار آنتی بادی 4 هفته پس از واکسیناسیون در 5 فارم مورد مطالعه: 23
- 3-3- نتایج حاصل از بررسی عیار آنتی بادی 8 هفته پس از واکسیناسیون در 5 فارم مورد مطالعه: 25
- 3-4- نتایج حاصل از بررسی عیار آنتی بادی در سن 42 هفتگی در 5 فارم مورد مطالعه: 26
- 3-5- نتایج حاصل مقایسه عیار آنتی بادی قبل از واکسیناسیون و 4 هفته پس از واکسیناسیون در 5 فارم مورد مطالعه: 27
- 3-5- نتایج حاصل مقایسه عیار آنتی بادی 4 و 8 هفته پس از واکسیناسیون در 5 فارم مورد مطالعه: 29
- 3-6- نتایج حاصل مقایسه عیار آنتی بادی در 8 هفته پس از واکسیناسیون و سن 42 هفتگی در 5 فارم مورد مطالعه: 30
- فصل چهارم: بحث و نتیجه گیری… 31
- فصل پنجم: پیشنهادات… 34
- فهرست منابع: 35
- منابع لاتین: 35
- چکیده انگلیسی: 39
فصل اول:
مقدمه
1-1- مقدمه
رئوویروسها از اعضای جنس اورتو رئو ویروس و از خانوادهٔ رئو ویریده هستند (Al-Muffarej et al., 1996). با توجه به جنس پرندهٔ درگیر میتوانند علائم متفاوتی از خود نشان دهند. از لحاظ مشخصات آنتی ژنیک, پاتوتیپ, پاتوژنسیتی, رشد در محیط کشتهای متفاوت, حساسیت به تریپسین و گونهٔ میزبان از همدیگر متمایز میشوند (Saif et al., 2008).
رئوویروس ها از بافتهای متفاوت جوجههای مبتلا جدا شدهاند که با توجه به عضو درگیر در آنها آرتریت/ تنوسینوویت ویروسی/ سندرم عدم جذب/ مشکلات تنفسی وگوارشی/ کاهش قدرت سیستم ایمنی وسندرم عدم رشد دیده میشود (Cook et al., 1984).
اغلب موارد رئوویروسها علائم کلینیکی خاصی از خود بروز نمیدهند. بیماری در سنین متفاوت میزبان علائم متفاوتی بروز میدهد و سطح ایمنی جوجهها, پاتوتیپ ویروس و عضو درگیر از دیگر عوامل تعیین کنندهٔ شدت بروز علائم هستند.
در طیور گوشتی رئوویروسها قادر به ایجاد خسارات اقتصادی فراوان ناشی از بالا رفتن تلفات, آرتریت/ تنوسینوویت ویروسی میباشند(Saif, 2003). و کاهش راندمان رشد و وزن گیری، عدم تغذیهٔ مناسب و بالا رفتن ضریب تبدیل که همگی به نحوی در تعیین ارزش اقتصادی نهایی جوجهها نقش تعیین کننده دارند از دیگر خسارات ناشی از درگیری گله به این ویروس است (Afaleq et al., 1989).
گلههای مادری که قبل از شروع تولید به این ویروس مبتلا میشوند دچار کاهش تولید, کاهش جوجه در آوری و مهمتر از همه انتقال این ویروس از مادر به جوجه را میبینیم که همگی دارای بار اقتصادی بر دوش این صنعت میباشد.
اصلیترین و آسانترین روش تشخیص رئوویروس کشف آن در جوجههای مبتلا به آرتریت ویروسی است. این بیماری در نزدیک صد در صد گلههای جای جای نقاط جهان رویت گردیده است و چه در نژادهای سنگین وزن و چه در نژادهای سبک وزن قادر به بروز علائم میباشد. سایر بیماریهای ناشی از رئوویروس ها را میتوان در محیط آزمایشگاه به پرنده منتقل کرد, هرچند که ممکن است علائم ایجاد شده در طیور در این محیط دقیقاً مشابه عوارض این ویروس بر روی طیور صنعتی در محیط فارم نباشد (Saif et al., 2008). به دلیل اهمیت وافر آرتریت ویروسی، آن را جدا از سایر بیماریهای ناشی از رئوویروس ها بررسی میکنیم.
این بیماری از مهمترین بیماریهایی است که توسط سروتیپ ها و پاتوتیپ های متفاوت رئوویروس ها در طیور دیده میشود(Gershowitz et al., 1973; Giambrone et al., 1991). این بیماری مهمترین بیماری مربوط به طیور نژاد گوشتی محسوب میشود اما در طیور تخم گذار (Hill et al., 1989) و بوقلمون (Liu et al., 2004). نیز گزارش گردیده است. با واکسیناسیون بوقلمونها با سویه رئوویروس های پاتوژن برای مرغها میتوان بوقلمونها را بر علیه رئوویروس مقاوم ساخت. این بیماری در مرغها با واکسیناسیون قابل کنترل است که این واکسیناسیون میتواند شامل واکسن زنده و یا کشتهٔ غیر فعال باشد. رایجترین سویهٔ واکسن سویهٔ S1133 است که اثر بخشی آن جهت ایجاد مقاومت نسبت به رئوویروس در اکثر نقاط جهان به اثبات رسیده است واکسنهای autogenus قادرند طیور را نسبت به سروتیپ های متفاوت رئو مقاوم سازند (Gershowitz et al., 1973) بوقلمونها و سایر گونههای پرندگان بطور روتین بر علیه آرتریت ویروسی واکسینه نمیشوند.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.